Korzeń lukrecji

Korzeń lukrecji - Radix Liquritiae (Radix Glycyrrhizae) pozyskiwany jest z lukrecji gładkiej - Glycyrrhiza glabra Linne, z rodziny motylkowatych = bobowatych (Papilionaceae = Fabaceae). Naturalnie występuje w Azji Zachodniej i w Europie Południowej. Uprawiana do celów spożywczych i farmaceutycznych.
Surowiec wyróżnia się charakterystycznym zapachem i słodkim smakiem.Zawiera 2-15% saponin trójterpenowych (glicyryzyna oraz kwas glicyryzynowy oraz jego sole wapniowe i potasowe). Glicyryzyna jest ok. 50 razy słodsza niż cukier trzcinowy (sacharoza), z kolei 24-hydroksyglicyryzyna około 100 razy słodsza od cukru - sacharozy. Spośród flawonoidów warto wymienić chalkon izolikwiritigeninę, glikozyd izolikwirytynę, izoflawon formononetynę, likorycydynę i glabrydynę.
Korzeń lukrecji służy do produkcji słodyczy (cukierki lukrecjowe), syropów spożywczych słodzących, leków i kosmetyków. Kwas glicyryzynowy działa rozjaśniająco na cerę i usuwa przebarwienia (hiperpigmentację). Leki zawierające ekstrakty z lukrecji działają wykrztuśnie i antyseptycznie. W medycynie ludowej od zawsze lukrecja byłą używana przy schorzeniach układu oddechowego i chorobie wrzodowej żołądka.Lukrecja to również składnik niektórych likierów, wódek gatunkowych, piw i tytoniu do żucia. Część nadziemna - ziele stanowi cenną paszę dla zwierząt, bogatą w białko.Lukrecja należy do roślin barwierskich, używany do barwienia tkanin. Napar z korzenia lukrecji łagodzi ukąszenia/ugryzienia przez owady i pajęczaki oraz łagodzi stany zapalne skóry po opalaniu się.
Aktywność mineralokortykosteroidowa lukrecji, stosowanej w dużych dawkach i przez dłuższy czas (ponad 4 tygodnie) może powodować wzrost ciśnienia i obrzęki (zatrzymanie wody i chlorku sodu w organizmie).
Surowiec nie był poddawany działaniu wysokiej temperatury, mikrofal, promieni ultrafioletowych, ultradźwięków oraz działaniu pary wodnej. Materiał zielarski najwyższej jakości.
Jeżeli chcą Państwo dowiedzieć się więcej o zastosowaniu i właściwościach surowca proszę kliknąć na stronę naukową dra Henryka Różańskiego: https://www.biofarmakologia.com/